Photo and text by Ελένη Μαράντου
Πετούν πουλιά,
το χρόνο κυνηγούν
κι όσα δεν γνώρισαν γυρεύουν,
με τα φτερά
να φτάσουν προσπαθούν
στον ουρανό, μα το άπειρο παιδεύουν.
Μαύρα πουλιά,
στου χρόνου τις στιγμές
στις ώρες που μπερδεύονται οι μνήμες
στο παρελθόν
στις κρύες τις βραδιές
εκεί που οι ψυχές λένε αλήθειες.
Εκεί κι εγώ,
κάθε καινούρια αυγή
να προσπαθώ ν’ αφήσω το σκοτάδι
και να βρεθώ
σ’ εκείνη τη στιγμή
που ξέρει της αλήθειας το σημάδι.